helen-celine-op-naar-tanzania.reismee.nl

Laatste weekje

Dit was alweer onze laatste week in het ziekenhuis. De tijd gaat hier zo ongelooflijk snel! In onze laatste week hebben we op verschillende afdelingen gestaan. Ik (Céline) probeerde naar de Female Ward te gaan (de verpleegafdeling voor vrouwen, die is gescheiden van de mannen). Echter heb ik daar lange tijd staan wachten en ben ik niemand tegengekomen, dus ben ik naar de Male Ward gegaan (de mannenafdeling). Het enige wat ik op die afdelingen heb gedaan is meekijken met de visites, die wel erg interessant waren en waarbij ik vragen kon stellen. Ook ben inmiddels een kei in het meten van de bloeddruk (wel de elektrische bloeddrukmeter dan). Uiteindelijk ben ik deze week ook op de Female ward geweest en de laatste dag keek ik mee bij de OPD, outpatient department (soort polikliniek). Hier mocht ik de bloeddrukken meten en mensenwegen en hun lengte meten om het BMI te berekenen.

Er zijn uiteraard veel verschillen tussen de ziekenhuizen en de zorg in Nederland en die van hier. De weegschaal bijvoorbeeld was erg anders. In plaats van elektronische cijfers moest ik met verschillende blokjes schuiven om een bepaalde stang in balans te brengen en hier kon ik het gewicht van aflezen. Verder zijn hier alle bloeddrukmeters lek, wat betekent dat je heel hard moet pompen en hier pijn van in je vingers krijgt. Daarnaast zijn er geen oxi-pulse meters, waarop je de saturatie van een patient kunt aflezen. Overigens ligt hier niemand aan de monitor. Het aantal bedden is niet toereikend dus soms delen twee patienten één bed.

Naast de verschillen in materiaal, zijn ook de patienten anders. Op de female ward liggen erg veel vrouwen met tuberculose of diabetes. Op de Maternity (verloskunde) Ward worden over het algemeen veel keizersnedes gedaan. Weinig vrouwen bevallen op de natuurlijke manier. Wanneer de baby middels een keizersnede is geboren, wordt deze 6 tot 8 uur apart gehouden van de moeder, zodat deze kan bijkomen van de operatie. Soms ziet de moeder alleen het geslacht van de baby en wordt deze daarna meegenomen. Het is een regel dat niemand het geslacht van de baby hardop uitspreekt naar de moeder totdat deze het zelf gezien heeft. Ook de verhalen van de patiënten zijn anders. Zo was er op de Female Ward een meisje van onze leeftijd die studeerde, en daardoor prima Engels sprak. Zij had heel erge hoofdpijn en was hiervoor opgenomen. Dit was enkele maanden ontstaan nadat zij door haar vader als straf met een stok op haar hoofd was geslagen. In een later gesprek wat ze met ons, vrijwilligers, had (ze had aangegeven dat met ons wilde praten), vertelde ze dat er 'vreemde' dingen in haar familie gebeurden. We vroegen of ze bij andere mensen terecht kon maar dat was helaas niet zo. Overigens was de verpleegkundige hiervan op de hoogte. Het greep me aan dat iemand die zo veel gemeen had met ons (leeftijd, studerende etc) toch een heel ander leven kon hebben.Andere schrijnende gevallen zijn de mensen die niet genoeg geld hebben voor hun behandeling of voor hun diagnostiek. Zo was er een vrouw met borstkanker sinds anderhalf jaar. Zij had, onder andere vanwege de kosten, erg lang gewacht met het bezoeken van een arts, waardoor haar borst door de kanker volledig misvormd was.

Naast deze moeilijke verhalen zijn er ook positieve dingen die mij opvielen. Familie is hier erg belangrijk. Vlak voor het bezoekuur staan er veel mensen voor het gebouw met eten en drinken en kleding voor het gebouw om dit aan de patiënten te geven. Wanneer er van iemand geen familie is, zorgen de familieleden van een andere patiënt voor deze patiënt, door bijvoorbeeld water te halen. Daarnaast zijn ze hier erg gericht op diabetes- en hiv-patiënten. Omdat dit hier vaak voorkomt, zijn er speciale centra opgericht op het terrein van het ziekenhuis waar mensen zich kunnen testen op hiv en hun bloedsuiker kunnen laten meten en zij hier speciale uitleg en begeleiding bij krijgen (Helen heeft een paar dagen bij de diabeteskliniek geholpen). Overigens is hiv-medicatie hier gratis, om te zorgen dat iedereen behandeld kan worden.

Kortom, het is voor ons beiden een zeer leerzame periode in het ziekenhuis geweest. We hebben gezien hoe anders de zorg hier is en dat we in onze handjes mogen wrijven dat het in Nederland zo goed geregeld is, wat soms nog wordt gezien als vanzelfsprekend. Ook beseften wij ons goed hoe dankbaar we moeten zijn dat wij in Nederland zijn geboren, dat wij/onze ouders rijk genoeg zijn om te kunnen studeren en dat we deze reis konden maken. We hebben genoten van onze tijd hier, ondanks het soms vele wachten en de andere manier van werken ("pole pole", wat "langzaam" betekent). Vandaag hebben wij helaas afscheid genomen van weer wat mensen van de groep. Morgen gaan we op safari met de anderen door de Serengeti en door Ngorongoro krater als afsluiting!

Reacties

Reacties

Oma Conny

Fijn dat jullie zo'n mooie en interessante tijd daar gehad hebben. Nu nog even genieten van de schitterende natuur en dan de thuisreis aanvaarden.
Goede reis en tot spoedig ziens. Dikke knuffel van oma.

Lieke, Lia, Elle - team VW Travel Active

Hoi Céline & Helen. Wat fijn om te lezen dat jullie zo veel op hebben gestoken van het vrijwilligerswerk bij Tengeru! Mooi hoe jullie de situaties in beiden landen vergelijken ook. Nog heel veel plezier de laatste dagen en we spreken jullie graag als jullie terug zijn :)

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active