Eventjes een update over de afgelopen dagen, want we hebben weer een hoop meegemaakt! Onze eerste week in het ziekenhuis zit erop. De klusjes die we kunnen doen blijven een beetje hetzelfde, maar we leren nog steeds nieuwe dingen; we zien het nu zelfs meer als een les in assertiviteit, aangezien we vaak actief moeten vragen of we nog iets kunnen doen. Ook worden wij ons bewuster van de verschillen tussen Nederland en Tanzania en de rollen die wij hier vervullen. Bij bijna alles moeten we nadenken over de vraag hoe wij het normaal zouden doen in Nederland en hoe ze het hier doen. Ook dit is erg leerzaam! We hebben het nog steeds naar ons zin! Mogelijk gaat Helen kijken of ze kan helpen op een andere afdeling maar ik (Céline) zal nog bij de afdeling 'maternity' blijven, omdat ik daar wat meer taken kan doen en de artsen en verpleegkundigen wat beter leer kennen. We hebben weer zin in komende week.

Zaterdag zijn we op excursie naar de Masaai geweest. Dit is een volk wat nog traditioneel leeft in Tanzania (denk aan prachtige kleding, hoog springen als teken van mannelijkheid, de hutjes van klei maar ook de besnijdenissen en het slachten van hun eigen dieren voor voedsel). Het was heel bijzonder om deze mensen, die met zoveel beeldjes en schilderijen worden afgebeeld, ook echt te ontmoeten. Na een enthousiast onthaal kregen we zelf ook mooie kleden aan en deden we mee met een soort dans.

Daarna hadden we de mogelijkheid om zelf vuur proberen te maken (wat ons overigens is gelukt, zie de titel) en kregen we een rondleiding in een hut, bij de drinkplaats en bij een andere stam waar zojuist een besnijdenis werd gevierd met een waar 'feestmaal'; er waren twee koeien geslacht.

Wij werden uitgenodigd om met hen mee te eten en dus kregen we een stuk met een homp vlees erop. De mannen van de Masaai sneden hier delen vanaf en boden deze aan aan ons. Omdat je natuurlijk geen "nee" zegt tegen zo'n feestmaal (het bloed zat er nog half aan), aten wij dit op. Omdat ik natuurlijk niet zo van vlees houd, dacht ik slim te zijn en probeerde ik het zonder veel te kauwen weg te slikken. Echter dachten de Masaai-mannen dat ik het erg lekker vond, en kreeg ik nog een stuk, wat ik ook netjes weg slikte (zie weer de titel). Gelukkig was het stuk daarna bijna op!

Het was erg verassend en indrukwekkend om een dag in de masaai mee te maken! Na het uitbuiken zijn we terug naar de Lodge gereden, waar we probeerden pizza te bestellen. Helaas lukte dit niet omdat er geen bereik was, dus waren we genoodzaakt om naar de stad te gaan om naar een hip Westers café te gaan, waar we heerlijk hebben gegeten!

Zondagochtend was een vroegertje, om 7 uur ging de wekker. We wilden namelijk mee met een groep expats die elke zondagochtend een wandeling op mount Meru maken (de berg hier dichtbij in de buurt). Wij dachten een fijne zondagochtendwandeling te maken, maar bij aankomst bleek deze 3,5 tot 4 uur te duren. Totaal onvoorbereid begonnen wij aan de tocht. Na veel bloed, zweet en tranen (en gevloek, geen water en geen eten...) hebben wij deze 'rustige' en fijne zondagochtend wandeling volbracht door de enorm mooie bushbush van Mount Meru (nogmaals, zie de titel).

Ons idee was te lunchen in een cafe, maar omdat onze benen ons nauwelijks konden dragen na 3 uur klimmen, hebben wij dit niet meer gered. De rest van de middag hebben wij goed onze rust gepakt en 's avonds een pizza gegeten (ze bezorgen hier ook!) en een film gekeken. Op naar de volgende week!